Кишилар ҳаёт ва жамиятни, турмуш тажрибаларини, табиат ва коинот ҳақидаги тушунчаларни сўз орқали тасвирлаш, баён этишни ўргандилар. Шундай қилиб, бадиий сўз санъати, даставвал, халқ оғзаки ижоди шаклида юзага келди. Бироқ сўз дастлаб қандай яратилган бўлса, ҳамма вақт ҳам айнан ўша ҳолича сақланиб қолмади, балки ижодий қайта ишланди, жамият, янги даврнинг маълумотлари, янги дунёқараш билан бойиди, янги тарихий шароитга мослашди, кейинги даврда яратилган асарлар тилига, услубига таъсир этди. Шу билан бирга, қадимги оғзаки тил хусусиятларининг излари, унинг «архаик элементлари» кейинги даврда яратилган халқ оғзаки ижоди асарлари тилида ҳам сақланиб қолди. Хуллас, халқ бахшилари томонидан айтилган достонлар тили сайқалланиб, янги давр, жамиятга мувофиқлашган, қайта ишланган.