(Ҳикоя)
          Иш вақти тугай деб қолганди, телефон жиринглади. Трубкани олдим:
         - Саломлар! — деган таниш овоз эшитилди ундан. — Тирикмисиз, Мусурмонқул?
         - Э, Ўрол! — хитоб қилдим. — Ишлар яхшими?
         - Тузук. Қимирлаб турибмиз.
        - Эй, Мусурмонқул, шу, ҳамма оғайнилардан фақат мен хабар оларканман-да, а? Вақтингиз қалай?
        - Вақтми, бемалол. Соат еттидан кейин.
       - Бўлмаса, учрашайлик, — деди Ўрол. — Ҳалиги, кафейимизнинг ёнида. Майлими?
       - Хўп.
Ёзувчи Ориф Фармоннинг 
“Ёввойи одам” китобидан