(Ҳикоя)
Иш вақти тугай деб қолганди, телефон жиринглади. Трубкани олдим:
- Саломлар! — деган таниш овоз эшитилди ундан. — Тирикмисиз, Мусурмонқул?
- Э, Ўрол! — хитоб қилдим. — Ишлар яхшими?
- Тузук. Қимирлаб турибмиз.
- Эй, Мусурмонқул, шу, ҳамма оғайнилардан фақат мен хабар оларканман-да, а? Вақтингиз қалай?
- Вақтми, бемалол. Соат еттидан кейин.
- Бўлмаса, учрашайлик, — деди Ўрол. — Ҳалиги, кафейимизнинг ёнида. Майлими?
- Хўп.
Ёзувчи Ориф Фармоннинг
“Ёввойи одам” китобидан