Kalomda ko`rganin so`ylar tilimiz, Axir, ajal ustidadir yo`limiz, Maxtumquli aytar: bizning holimiz Yo Rab, ul kun qanday bo`lar, yoronlar?!. Ushbu "Saylanma" Maxtumqulining "Turkmaniston" nashriyotida chop etilgan ikki jildlik turkmancha "Saylangan asarlari"dan tanlab olindi. Ilgari o`zbek tilida nashr qilinmagan she’rlari bilan birga tanish she’rlari ham turkmanchadan qayta tabdil etilib, kitobga kiritildi. Birinchidan, u she’rlarga muhabbatimiz kuchli bo`lib, kitobxon xalqimizning ham ularga ehtiyoji bor. Ikkinchidan, u she’rlarning ba’zilaridan mustabid tuzum qolipiga sig`magan ayrim bandlar qisqartirilgan, ayrim so`z va iboralar esa o`zgartirilgan ediki, bunda ularni to`liq taqdim etmoqdamiz.

The day broke gray and dull. The clouds hung heavily, and there was a rawness in the air that suggested snow. A woman servant came into a room in which a child was sleeping and drew the curtains. She glanced mechanically at the house opposite, a stucco house with a portico, and went to the child`s bed. "Wake up, Philip," she said. She pulled down the bed-clothes, took him in her arms, and carried him downstairs. He was only half awake.

Mehrobdan chayon. Abdulla Qodiriy.

One cannot choose but wonder. Will he ever return? It may be that he swept back into the past, and fell among the blood-drinking, hairy savages of the Age of Unpolished Stone; into the abysses of the Cretaceous Sea; or among the grotesque saurians, the huge reptilian brutes of the Jurassic times.

IT WAS ONE OF THE MIXED BLOCKS over on Central Avenue, the blocks that are not yet all Negro. I had just come out of a three-chair barber shop where an agency thought a relief barber named Dimitrios Aleidis might be working. It was a small matter. His wife said she was willing to spend a little money to have him come home. I never found him, but Mrs. Aleidis never paid me any money either. It was a warm day, almost the end of March, and I stood outside the barber shop looking up at the jutting neon sign of a second floor dine and dice emporium called Florian’s. A man was looking up at the sign too. He was looking up at the dusty windows with a sort of ecstatic fixity of expression, like a hunky immigrant catching his first sight of the Statue of Liberty. He was a big man but not more than six feet five inches tall and not wider than a beer truck. He was about ten feet away from me. His arms hung loose at his aides and a forgotten cigar smoked behind his enormous fingers.

Emma Woodhouse, handsome, clever, and rich, with a comfortable home and happy disposition, seemed to unite some of the best blessings of existence; and had lived nearly twenty-one years in the world with very little to distress or vex her. She was the youngest of the two daughters of a most affectionate, indulgent father; and had, in consequence of her sister`s marriage, been mistress of his house from a very early period. Her mother had died too long ago for her to have more than an indistinct remembrance of her caresses; and her place had been supplied by an excellent woman as governess, who had fallen little short of a mother in affection.

В основу фантастических «Приключений барона Мюнхаузена» положены рассказы действительно жившего в XVIII веке в Германии барона Мюнхаузена. Он был военным, некоторое время служил в России и воевал с турками. Вернувшись в своё поместье в Германии, Мюнхаузен вскоре стал известен как остроумный рассказчик, выдумывавший самые невероятные приключения.

научно-фантастический роман Артура Конана Дойла, вышедший в 1912 году. Это первая книга из цикла произведений о профессоре Челленджере. В романе описываются приключения британской экспедиции в Южную Америку. На скалистом недоступном плато (отсылка к столовой горе Рорайма) Челленджер со спутниками (профессором Саммерли, лордом Джоном Рокстоном и репортёром Мэлоуном, от чьего лица ведётся повествование) обнаруживают «затерянный мир» — район, заселённый динозаврами, млекопитающими, человекообезьянами и примитивными людьми каменного века.

Бибисора

Badoyi` ul-Bidoya

Ҳалқ табобати тўғрисида.

Романда Самандар ва Нилуфар севгилари мирказий ролни ўйнайди, бошқача айтганда, ҳар икки ёш севгиси асар композицияси мағзини ташкил қилади. Бошқа образ ва персонажлар ҳар икки ёш қаҳрамон теварагида ҳаракат қиладилар. Самандар ва Нилуфар- даврнинг етук ва юқори савияли ёшлари. Уларда маънавий-ахлоқий тарбия таҳсинга лойиқ. Улар яшаган муҳит шундай шахс бўлиб шаклланишини тақазо қилган. Нилуфар ўз замонининг маърифатпарвар, олий мақомдаги домла Эргаш ака тарбиясида ўсган, онаси эса шу куннинг ўлчови билан мезонланадиган аёлдир. Бошқаларни ўз қаричи билан ўлчашга ҳаракат қилади ва ўзига тўқ бўлишни хуш кўради. Бўлажак қудани шулар тоифасидан танлашга ҳаракат қилади. Самандар аввал тинч-осойишта ва тарбия кўрган оила- ота даргоҳида ўсади. Аста-секин ота билан она ўртасидаги муносабатга майиший ахлоқсизлик, бузуқлик соя солади. Ота-оналарнинг аҳду никохлари бузилади. Онаси Фароғат танапарвар ва танфурушлик кўнгил кўчасига мутлақо кириб кетади. Маишат олдида фарзанд сариқ чақага айланади. Самандар ана шундай лойқаланган оиланинг туҳматига қолиб, қамалиб кетади. Одатан қамоқдагилар тузалиш ўрнига бузилиб кетадилар. Самандар эса Раҳимберди таъсирида ахлоқан мустаҳкам бўлиб келади. Онсининг маиший ноғарасига ўйин тушган синглиси Шаҳодатни ботқоқдан олиб чиқишга муваффақ бўлади. Тарбияни тарбиясиздан ўрган деганларидек, Самандар таназзулга тушган оиладан қувилиб ўзини тўғри йўлга бошқара олади. Шу боис унда тамкинлик, тўғрилик, холислик, поклик ҳукмрон. Шу жихатдан Нилуфар билан Самандар узукка кўздек. Замонавий ёшлар поклик, самимийлик заминига эга севги соҳиблари. Улар севгисида хеч қандай тамагирлик йўқ. Барча муносабат, ҳис-туйғулари очиқ, ошкора, ортиқча нозу истиғнолардан холи. Ўз истиқболларига фақат бир-бириги юксак ишонч ва ҳурмат-эҳтиромлари билан курашади. Улар учун севги ширин сўз айтиш, безагу ҳашам тақдим қилиб, диплом ёки эгаллаб турган лавозим ва вазифаларини пеш қилиш эмас, қалб қўридан отилиб чиққан, юксак инсонийлик ҳис-туйғулар заминида ўсиб чиққан нав-ниҳоллардир. Айниқса, уларнинг ошкораликлари бугунги ёшларга ибрат бўларли даражададир. Асардаги бугунги чиновниклар вакили Жавлонбеков, хотини Мастура, ўғли Давронбек, товламачи, юлғич, оғирнинг устидан, енгилнинг остидан юрадиган Миркомил образлари юқордаги марказий образларнинг янада равшан тортишида муҳим рол ўйнийди.

Ажинияз

Амангелди

Қўлингиздаги китоб муаллифи бу тарихий асар қандай юзага келгани, унинг ортида не-не мураккаб жараёнлар юзага келгани, айни жараёнда ким қандай ҳаракат қилиб, ўзининг қай жиҳатларини кўпроқ намоён этганини кузатади.

Ўзининг бекиёс ижоди билан урду адабий тилига асос солган ва ҳинд шеъриятининг мумтоз даврини якунлаган, ҳам Ҳиндистон, ҳам Покистоннинг фахру ғурурига, ҳар икки миллатнинг тимсолига айланган оташ нафас шоир ва мутафаккир Мирзо Асадуллохон Ғолиб асли туркистонлик-ўзбекларнинг ойбек уруғидан бўлиб, унинг бобоси Мирзо Қўқонбек Самарқанд амирзодаларидан бўлган отаси Турсунхон билан аразлашиб, XVIII аср ўрталарида Ҳиндистонга бориб қолади. Мирзо Ғолиб ана шу кишининг Абдуллабек исмли ўғли ва Бухородан Ҳ индистонга келиб колган Хожа Ғулом Ҳусайн номли кишининг қизи Иззатуннисодан 1797 йили Акбаробод (ҳозирги Агра) шаҳрида туғилади. Маълум бўладики, ҳинд заминида туғилган бўлишига карамай, Мирзо Ғолиб ота томонидан самаркандлик, она томонидан эса - бухоролик. Бинобарин, уни нафақат ҳинд ва урду, балки ўзбек халқининг қам шоири дейишга ҳақлимиз.

Ona yurtimizda istiqlol e ’lon qilinganda atoqli adibimiz Said Ahmad 72 yoshda edi. Keksa boNishiga qaramay, u hammani lol qoldirib, xuddi yoshlardek yeng shimarib, g `ayrat-shijoat bilan ijodiy hamda ijtimoiy faoliyatini davom ettirdi. Chin badiiy iste’dod keksalikni tan olmaydi, degan naqlni adibimiz amalda isbot etayotir.

Kitob o`z hayotini yaxshilash va farovonligini oshirishni istagan keng o`quvchilar doirasini qiziqtiradi. "Besh dengiz osha" kitobida yosh qahramonning o`z orzu maqsadlariga yetishish yo`lidagi intilishi haqida hikoya qilinadi. U moliyaviy olamning biz bilgan-bilmagan sir-asrorlari haqida boy ma`lumot berishi bilan ham ahamiyatlidir.

Noma`lum kishi fevral oyining dastlabki kunlarida paydo bo`ldi; bu ayoz kunda uv tortib izg`irin shamol esmoqda edi. Shunga qaramay, u Bremblxerst temir yo`l stansiyasidan piyoda keldi; bu odamning qalin qo`lqopli qo`lida chog`roq sakvoyaj bor edi.

Quyosh charaqlab turgan kuni bir kvartiraga xolodilnik olib kelishdi. Ishbilarmonlar, sezarda hammollar xolodilnikni oshxonaga apil-tapil olib kirib qo`yishdi-da, uy bekasi bilan birga chiqib ketishdi.ии