Ушбу китобда инсоният тарихидаги машҳур мутафаккирлардан бири Арасту ҳам барча номдор ақл-идрок соҳиблари сингари нафақат фавқулодда ўткир зеҳни, балки ўзининг ташқи кўриниши билан ҳам атрофдагиларнинг эътиборини тортган. Милоддан аввалги 384–322 йилларда яшаб ўтган бу юнон донишманди, манбаларда маълум қилинишича, “калта соқол қўйиб, доим сочини пешонасига тушириб юрган”. Тасаввуримизда унинг соғломлик барқ уриб турган вужудидан, баланд қадди-қоматидан, ўтдай ёниб турадиган чиройли очиқ чеҳрасидан, чақнаган кўкиш кўзларидан, узун қилиб ўстирилган майин, жингалак сочларидан, пайдор билакларидан, узун бармоқларидан, умуман, бақувват жисмининг ҳар бир узвидан унга рўпара келган ҳар қандай кишига ҳам жисман, ҳам руҳан таъсир қиладиган аллақандай салобат ёғилиб турган