Ўзбекистонда ҳарбий хизматчилар ва уруш ногиронларига, уларнинг оилаларига ижтимоий ёрдам кўрсатиш уруш даврининг асосий талабларидан бири эди. Душман билан рўпарама-рўпара туриб жанг қилган, турли сабабларга кўра соғлигидан, ишлаш имконидан маҳрум бўлган харбий хизматчиларни, урушдан қайтиб келган ногиронларни моддий қўллаб-қувватлашни давлат ўз зиммасига олган эди.
1941 йил 26 июнда СССР Олий Совети Президиуми “Ҳарбий даврда бошланғич тизимда хизмат қилган кичик ва оддий харбий хизматчиларнинг оилаларига моддий ёрдам кўрсатиш ва ҳақ тўлаш тартиби ҳақида махсус қарор чиқаради. Унда ҳарбий хизматчиларнинг оилалари сони ва улардаги ишга лаёқатли кишилар сонига мувофиқ моддий ёрдамлар кўрсатиб бориш, шу тариқа урушда қатнашаётган ва ундан қайтиб келган кишиларни қўллаб-қувватлаш давлат миқёсида йўлга қўйилиши қайд қилинган