Ўзбек драматургияси шонли тарихий йўлни босиб ўтди. Жанр сифатида шаклланиб ўзбек адабиётининг етакчи тармоқларидан бирига айланди. Ўзбек адабиётидаги бошқа жанрлар қаторида бу жанрнинг ривожланиш босқичларида ҳам юксалишлар билан бирга, маълум даражада замон талабидан орқада қолиш холатлари ҳам кузатилди. Лекин барибир бу жанр ўзбек адабиётининг етакчи жанри сифатида ривожланиб келди ва ҳозирги мустақиллик шароитида ҳам муваффаққиятли тараққий этиб келмоқда.
Ҳар бир адабиётда у ёки бу жанрнинг шаклланишида, ривожланишида муҳим роль ўйнайдиган ижодкорлар бўлади. Шу жанрнинг пайдо бўлиши ва ривожланиши ўша ижодкорларнинг номи билан боғлиқ бўлади. Бошқачароқ қилиб айтганда ҳар бир адабиётда муайян жанрнинг асосчилари бўлади. Шу жанр ўша ижодкорнинг номи билан боғлиқ бўлади. Шу нуқтаи назардан қарасак, ўзбек драматургияси, унинг пайдо бўлиши ва ривожланиш босқичлари тўғрисида сўз юритилса, биринчи навбатда, Бехбудий, Хамза Хакимзода, Фитрат, Чўлпонларнинг номи ва драма асарлари кўз олдимизга келади. Ўзбек драматургиясининг тараққиёт жараёнларини уларнинг саҳна асарларисиз тасаввур қилиш мумкин эмас деб ҳисоблаймиз. Беҳбудийнинг «Падаркуш», Хамзанинг «Бой ила хизматчи» ва «Захарли ҳаёт», Фитратнинг «Абулфайзхон» ва «Темур Сағанаси» каби драмалари ўзбек драматургиясининг илк намуналари эди.