Тадқиқотнинг мақсади диний эътиқоднинг муҳим функциялари ва уларнинг ижтимоий ҳаётдаги аҳамияти билан боғлиқ муаммоларнинг ўзига хос хусусиятлари, улар тўғрисида билдирилган илоҳиётчи ва файласуф олимларнинг илмий-ижодий ёндашувларидаги диний-фалсафий жиҳатларини холисона ўрганишдан иборат. “Эътиқод” сўзи арабча “иътақада” феълидан олинган бўлиб, “ишонч”, “комил ишонч”, “иймон”, “иймонли бўлиш” маъноларини англатади. Кенг маънода эътиқод бу инсоннинг олдида турган мақсад ёки ғоя ҳақ эканига тўла ишонч билан боғлиқ бўлган ўзига хос психологик ҳолатдир. Айни вақтда эътиқод учун турли шарт-шароитлар мавжуд бўлмоғи лозим. Умуман олганда, эътиқод бу – шахс, гуруҳ ва оммани жипслаштирувчи, одамларни ижтимоий ҳаётнинг фаол аъзосига айлантирувчи омилдир.
Диний эътиқод бу объектив (яъни инсон иродасидан юқори турган) Зотга иймон келтириш, У билан бевосита мулоқотда бўлиш, Ундан мадад олиш, ғаройиб воқеа-ҳодисаларнинг такрор содир бўлиши ва унга дахлдорлик ҳамда муайян тасаввур, ақида, муқаддас китоб ва пайғамбар, авлиёларга ишонч, демакдир.