Маълумки, табиат – инсоннинг доимий ҳамроҳи. Дастлаб атроф-муҳит ҳақидаги қарашлар табиатни ўрганишдан, ўзлаштиришдан бошланган. Биз кейинги йиллар ўзбек лирикасида табиат ва инсон руҳияти масаласини ўрганар эканмиз, табиат-жамият-инсон психологиясининг вобаста шакллари, кўринишлари ва воситаларини тадқиқ этишга ҳаракат қилдик.
«Адабиёт, - дейди президентимиз И.А.Каримов, - сўз санъати азалдан халқ қалбининг ифодачиси, ҳақиқат ва адолат жарчиси бўлиб келади. Хусусан, мустақиллик йилларида юртимизда маънавиятимизнинг ғоят муҳим ва узвий қисми бўлган адабиётни ривожлантириш, шоир ва ёзувчиларимизнинг эзгу меҳнатини қадрлаш ва муносиб рағбатлантириш…» борасида кўплаб савобли ишлар амалга оширилди .
Ҳар бир ижодкор ўз бадиий нияти, нуқтаи-назари, онги-дунёқараши тақозосига кўра табиат хоссалари ва ҳодисаларига мурожаат этади. Ана шу эстетик мақсаднинг турфалиги ижодкор авлодлар бадиий талқинидаги хилма-хилликларни, фарқли жиҳатларни юзага келтиради. Кейинги йиллар ўзбек пейзаж лирикасида табиат ранглари, оҳанглари, манзаралари зиммасига юкланаётган маънолар салмоғи ўзининг ижтимоий-фалсафий мазмуни билан алоҳида бир саҳифани ташкил этади.