Мавзунинг долзарблиги. Ўтган асрнинг 60-йилларида ўзбек тилшунослигининг тадқиқ доираси анча кенгайди ва унда анъанавий грамматика, лексикология, семасиология соҳаларидан ўз мақсад ва вазифаларига кўра фарқланувчи янги йўналишлар пайдо бўла бошлади. Мана шу даврда пайдо бўлган ва ривожланишга юз тутган янги йўналишлардан бирини ўзбек ономастикаси ташкил қилади.
Маълумки, атоқли отларга қизиқиш ўтмишда ҳам бўлган. Киши исмлари, жой номларининг пайдо бўлиши, этнографияси, маъно ва этимологияси ҳақида тарихий ёзма манбаларда анчагина қизиқарли фикрлар мавжуд. Аммо атоқли от материалларини системали ва изчил равишда тўплаш, уларни илмий асосларда кенг кўламда таҳлил қилиш ўзбек филологиясида ўтган асрнинг 60-йилларидан бошланди. Бу борадаги илк қадамлар Ҳ.Ҳасанов , Т.Нафасов , Э.Бегматовларнинг тадқиқотларида ўз ифодасини топди. Кейинги йилларда ўзбек номшунослиги, айниқса, унинг топонимика, антропонимика, этнонимика соҳалари жадал ривожланди. Эндиликда ўзбек антропонимларининг материаллари қониқарли равишда тўплангани ва тадқиқ қилингани, деярли барча вилоятлар, бир қатор туманлар топонимияси монографик тарзда ўрганилганини қайд этиш мумкин.