Мавзунинг долзарблиги. Тил жамият тараққиётини ҳаракатга келтирувчи асосий кучдир. Тил инсон ва борлиқ ўртасидаги кўприк, инсоннинг оламни идрок этишидаги энг муҳим восита сифатида характерланади. Инсоннинг ўзлигини англаши, унда миллий ғурур, ифтихор каби олий туйғуларнинг қарор топишида тилнинг ўрни ниҳоятда беқиёс. Президентимиз И.А.Каримов таъкидлаганидек, «жамики эзгу фазилатлар инсон қалбига, аввало, она алласи, она тилининг бетакрор жозибаси билан сингади». Шу жиҳатдан, олий қадрият ҳисобланмиш тилимизни ҳар томонлама ўрганиш, уни янада такомиллаштириш энг муҳим вазифалардан бирига айланди. «Истиқлол йилларида ўзбек тилининг қўлланиш доираси амалда ниҳоятда кенгайгани, уни илмий асосда ривожлантиришга қаратилган тадқиқотлар, тилимизнинг ўзига хос хусусиятларига бағишланган илмий ва оммабоп китоблар, ўқув қўлланмалари, янги-янги луғатлар кўплаб чоп этилаётгани жамият тафаккурини юксалтиришга ўз ҳиссасини қўшмоқда». Айниқса, ўзбек тилшунослигида кейинги йилларда олиб борилаётган илмий тадқиқотлар, монографик ишларда тилнинг ҳали очилмаган янги қирралари, ўзига хос жиҳатлари кенг кўламда ёритиб берилмоқда. Аммо шунга қарамай, ўз тадқиқини кутаётган лингвистик муаммолар борлигини инкор этиб бўлмайди, жумладан, лексик сатҳдаги қарама-қаршилик муносабати атрофидаги баҳс-мунозаралар фикримиз исботидир.