Huv anavi do’nglikdagi maysazorga bir qo’y bilan echki bog’lab qo’yilibdi. Echkining ikki uloqchasi dikir-dikir sakraydi. Qo’yning ham qo’zichasi bor. Uloqchalar bilan yayrab, yugurishib yuribdi. Shunchayam do’mboqki... Sakrashganini, yayrashganini ko’rib, ular bilan birga o’ynagisi keladi kishining... Bir mahal nimayam bo’ldi-yu, o’ynashibmi yo talashibmi, qo’zichoq uloqcha bilan kalla qo’yisha ketdi. Ona qo’y «bo’ldi, sho’xlik qilma», deganday ma`rab qo’ydi. Qo’zichoq esa parvo qilmadi. Ona echki ham maysadan boshini ko’tarmay me-meladi. Bolachalar yana hazillarini qo’yishmadi. Shunda qo’y cho’zib ma`radi. Bolasiga intildi. Lekin bo’ynida arqon -qo’ymas edi. Qo’zichoqni ikki uloq o’rtaga olib, goh unisi, goh bunisi turtar, uni ranjitardi. Ona qo’y chidab turolmadi. U yer depsinib bolasini «odobsizlar» ozoridan qutqarishga intildi...