Urush yillari Kengdalada raislik qilganimda bir qozoq kampir bo’lardi. Bechora yolg’iz edi, bizning uy ishlarini qilardi. O’shanda o’tovda turardik. Sigir bor, ikkita-uchta sovluq bor, shularni sog’ardi. Kir-chirni yuvardi. Ana shu boyoqish «rais» degan so’zni bilmasdi-da, nuqul: «Hukumat opoy...» yo’q, «O’qumat opay», deb chaqirardi meni. Yaznangizniyam «O’qumat og’ay» der edi. U kishi — kolxozning raisi, men Sho’roning raisi edim.
Nima balo bo’ldi, men ham qarigandan keyin kattalarni «Hukumat» deydigan bo’ldim.