Markaziy xirurgiya klinikasining bosh vrachi Mirsidiq Jalilov bir haftadan beri Namanganda dam olardi. Shu yerlik hamkasbi, urush yillari bir qismda xizmat qilgan qadrdon oshnasi: "otpuskangni bir gal bizning shaharda o’tkaz, Namangan ham kurort joylardan qolishmay-di", deb chaqirtirib kelgan edi.
Mirsidiq do’stining taklifiga rozi bo’lib, yaxshi qilgan ekan, Abduqodir uni qayoqlarga olib bormadi, nimalarni ko’rsatmadi! Kuni-kecha besh-olti kishi bo’lib, istirohat bog’idagi orolchada oshxo’rlik qilishdi. O’yin-kulgi, askiya bilan o’tirish yarim kechagacha cho’zilib ketdi. Kimdir ashula qildi. Shirin ovozi bor ekan, deb Mirsidiq berilib eshitdi.
— Yaxshi aytar ekan, — dedi qaytishayotganida. — Ertaga uyga chaqirib, o’zimiz o’tirishsak!