Мавзунинг долзарблиги. Ўзбекистон Республикаси суверен давлат сифатида халқаро ҳуқуқнинг тенг ҳуқуқли субъекти деб эътироф этилиши, барча жабҳалардаги халқаро муносабатларнинг эркинлаштирилиши натижасида бутун жаҳонда кузатилаётган турли мақсадларни кўзлаган (тадбиркорлик фаолияти, меҳнат фаолияти, таълим олиш ва бошқ.) аҳоли миграциясининг кучайишига олиб келди. Ўзга мамлакатга келган чет эллик фуқаролар ва фуқаролиги бўлмаган шахслар шу мамлакатда турли ҳуқуқий муносабатларга киришишлари табиийдир. Натижада халқаро характерга эга бўлган хусусий муносабатлар, хусусан чет эл элементи билан мураккаблашган оилавий-ҳуқуқий муносабатлар вужудга келади. Мазкур муносабатларда чет эл элементи иштирок этганлиги боис уларни ҳуқуқий тартибга солиш халқаро хусусий ҳуқуқ нормалари воситасида амалга оширилади. Оила-ҳуқуқий муносабатлари, хусусан никоҳ тузиш ва уни тугатиш шартлари ва тартиби ҳар бир халқнинг урф-одатлари, диний қарашлари каби омиллар таъсири остида шаклланиши туфайли дунё давлатларининг моддий қонунчиликлари ҳам бир биридан жиддий тарзда фарқланади. Айнан шу ҳолат мазкур муносабатларни тартибга солишда коллизион-ҳуқуқий тартибга солиш усулидан фойдаланишни тақозо этади.