Кечга томон “уфқ”, “соҳил ёқалаб чопаётган олапар” сингари, “қулаётган тоғлар” ортига ёнбошлай бошлади. Табиатнинг инжиқ “кеча ва кундуз”лари, “ўтган кунлар”ни ёдга солаверади, солаверади. Қанча уринмай, “ўксик диллар фарёди” ўғирланган “ҳаловат”имни қайтара олмаяпти.“Дунёниг ишлари”ни қаранг. “Қил устидага тақдир”имни ўз қўлим билан
“дўзах” қарига улоқтиряпман. Билибми ё билмай “мухаббат тилсими”нинг
“қора қаср асираси”га айландим-у, “Чўлпон” юлдуз сингари порлаб турган
бу ҳисга мубтало бўлдим қолдим. “Телба” ҳаёлларим тумандай тарқаб кетди.