Arosat

Ikromjon o’ziga yetkazilgan xabardan so’ng yashin urgan daraxtdek bir yoniga cho’kkalab qoldi. Egnidagi ohori to’kilmagan kuyovlik sarpolari yer bilan yuz ko’rishdi. Yonida do’stini tutib qolgan Adhamning esa ko’zidan duvillab yosh sizib chiqdi... Xalq og’ziga elak tutib bo’lmaydi. Sovuq xabar ko’p o’tmay butun davraga tarqab ulgurdi. Hali dasturxonga noz-nematlarni tortib ulgurmay odamlar siyraklasha boshladi. Atrofdagilarning o’ziga achingannamo qarab turgani uchunmi, yo bugungi yo’qotish sababmi Ikromjon davra to’rida ortiq o’tirolmadi. Faqatgina sahnadan tushayotib, Gulining qulog’iga” kechir” deyishga ulgurdi xalos. Bu safar uni na amakisining o’tkir qo’llari va na mahalla oqsoqolining ilhaq termulishlari to’xtatib qola oldi. Sovuqdan-sovuq boshlangan to’y nihoyat o’z poyoniga yetdi. Sahna to’rida qolgan yolg’iz kelinni esa yangalari yetaklab ichkariga olib kirib ketishdi. Bir zumda shodiyona kunda kiyiladigan kiyimlar motam libosiga almashtirildi.