Ўзбекистон мустақилликка эришгандан сўнг олимларимиз чор россияси мустамлакачилиги даврида ижтимоий-сиёсий, маънавий-маданий ҳаётни, миллий давлатчилик тарихини, холис ва ҳаққоний ёритиш имкониятига эга бўлди. Яъни, “...биз ўз тарихимизни холисона ва ҳаққоний баҳолаб, маънавий меросимизни бойитиш ва ривожлантиришга ўз ҳиссамизни қўшишимиз, шу асосда бугунги жаҳон илму фани ва маданиятининг юксак чўққиларини эгаллашдек буюк вазифага ҳар томонлама муносиб ва қодир бўлишимиз” барқарор тараққиёт шарти сифатида эътироф этилди. Дарҳақиқат, мустақиллик йилларида мамлакатимиз олимлари томонидан фалсафа тарихида инсонпарварлик, эзгулик ва маънавият масалаларини ўрганиш бўйича қатор муайян ишлар амалга оширилган бўлса-да, бу борада қилиниши лозим бўлган ишлар кўлами қаноатланарли эмас. Жумладан, Ўрта Осиё хонликларида яшаб ижод этган Мунис Хоразмий, Муҳаммад Ризо Огаҳий ва Комил Хоразмий каби мутафаккирларнинг қарашларини комплекс-системали ўрганиш, ўша давр воқелигидан фалсафий хулосалар чиқариш бугунги кун учун муҳим назарий-методологик аҳамиятга эга.