АБДУҒАФУРОВ Абдурашид Хўжаевич — (1931.1.15, Тошкент) — адабиётшунос, матншунос. Ўзбекистон Республикаси фан арбоби (1999), филол. Фанлари д-ри (1970), проф. (1979). Ўрта Осиё давлат ун-тининг филол. ф-тини тамомлаган (1951). Ўзбекистон ФА Тил ва адабиёт ин-тида катта илмий ходим, етакчи илмий ходим, бош илмий ходим (1958-76; 1981-92), бўлим мудири (1992 й. дан). Ўзбекистон ФА Президиуми қошидаги Чет тиллар кафедраси мудири (1977—81). Абдуғафуровнинг ўзбек мумтоз адабиётининг муҳим илмий-амалий масалаларига бағишланган «Ўзбек демократик адабиётида сатира» (1961), «Навоий сатираси» (1-жилд, 1966), «Навоий ижодида сатира» (2-жилд, 1972), «Зокиржон Фурқат» (1977) каби йирик монографиялари бор. Муқимий, Завқий, Камий, Бобур, Машраб каби қатор ижодкорлар асарларини нашрга тайёрлаган. Беруний номидаги Ўзбекистон Республикаси Давлат мукофоти лауреати (1992).
Ас: Қалб қаъридаги қадриятлар, Т., 1999; Муҳаммад Ризо Огаҳий, Т., 1999.