БЎЗЧИЛИК — бўз тўқиш касби. Энг оддий ёғоч тўқув дастгоҳи (қўл дўкон) нинг яратилиши билан (тахм. мил. ав. 6 — 5-минг йиллик) пайдо бўлган. Жамиятда ижтимоий меҳнат тақсимотининг юзага келиши билан оилада шуғулланилган Бўзчилик алоҳида касб тармоғига айланди ҳамда шаҳар, қишлоқларда кенг тарқалди. Бўзчилик касбини эгаллаш «устозшогирд» усулида амалга оширилган. Шогирдлар (асосан 12—13 ёшли ўсмирлар) ҳунарни пухта ўзлаштиргунча устозининг оиласида яшаб, дўконида маошсиз ишлаган. Бўзчиликни пухта эгаллаб олгач, 1—2 й. устасига ишлаб берган, сўнг устозидан фотиҳа олиб, мустақил ишлаган. 20-а. бошларида Туркистон бозорларига фкада тўқилган ипгазламаларнинг кўплаб келтирилиши Бўзчиликни синишига олиб келди. 20-й. ларда Бўзчилик саноат артели шаклини олган. 30-й. ларда тўқимачилик саноати ривожланиши туфайли Бўзчилик касби йўқолиб кетди (яна қ. Тўқимачилик).
Сайёра Маҳкамова.