ВАЛИХЎЖАЕВ Ботир (1932. 1. 4, Самарқанд) — адабиётшунос. Ўзбекистан ФА акад. (2000), Ўзбекистонда хизмат кўрсатган фан арбоби (1982), проф. (1971). Самарқанд давлат ун-тининг филол. ф-тини битирган (1953), шу унтда ўқитувчи (1956-63), ф-тдеканининг ўринбосари (1964-69), декан (1971-73, 1986-88), тожик тили ва адабиёти кафедраси (1974 — 85), ўзбек адабиёти тарихи кафедраси (1985 й. дан) мудири, проректор (1990 й. дан). Валихўжаев илмий ишлари адабиёт тарихи, адзбиётшунослик, адабий алоқалар, тасаввуф ва унинг намояндалари, Самарқанд адабий ва илмий муҳити тарихи, Ибн Сино, Низомий, Жомий, Наво-ий каби олим ва мумтоз шоирларнинг ижодига бағишланган. «Ўзбекистан адабий-танқидий қарашлари тарихидан» (1960), «Ўзбек эпик поэзияси тарихидан» (1974), «Навоий ижоди — илҳом манбаи» (1991), «Хожа Аҳрор Вали» (1993), «Хожа Аҳрор тарихи» (1994) каби илмий асарлар ва бир неча ўқув қўлланмалар муаллифи. Валихўжаев асарлари Россия, Афғонистон, Туркия ва Эронда нашр этилган.