ҚАМАР РАИС (тахаллуси; асл номи Мусаҳиб Али Хон) (1932.12.7, Уттар Прадеш штати Шоҳжаҳонпур шаҳри) — ҳинд адабиётшуноси, таржимон, танқидчи, жамоат арбоби. Агра ун-ти бакалаври (1952), Лакҳнау ун-тининг ҳуқуқшунослик ф-тини тугатган (1956). Нагпур унтида урду тили магистри (1959). Деҳли ун-тининг урду бўлимида катта ўқитувчи (1959—68), доцент (1968), урду бўлими мудири (1976 — 79), проф. (1983—97). Тошкентдаги Ҳиндистон Маданият марказининг директори (1997— 2004). Ҳиндистон тараққийпарвар ёзувчилар утошмаси бош котиби (1973). Тадқиқот ва нашриёт қўмитаси, Деҳли Урду академияси раиси (1987). Аини пайтда Ҳиндистон — Узбекистон дўстлик жамияти раиси. Асосий илмий иши — Премчанд асарларини танқидий ўрганиш мавзусида. Қамар Раис «Премчанд ижодини танқидий тадқиқ этиш» (1959), «Премчанд ёзган бадиийтанқидий мақолалар» (1960), «Урду драма» (1961), «Тошкентга армуғон» (1968, Ғ. Ғуломнинг шеърлари таржимаси), «Ўзбекистон шоирлари» (1973, 2 ж. ли), «Таржима санъатига оид мақолалар» (1976), «Озодликдан кейин Деҳлида урду ҳикоянавислиги» (1990), «Ўзбекистон ва Алишер Навоий» (1994), «Ўзбекистон эврилишлар силсиласида» (инқилобдан инқилобгача) (1997, Самарқанд) ва бошқалар илмийтанқидий асарлар муаллифи. Ўзбекистон БА Санъатшунослик инти, Тошкент Шарқшунослик институти фахрий д-ри (2001). «Заҳириддин Муҳаммад Бобур: шахсияти ва шеърияти» китоби учун Бобур номидаги халқаро жамғарманинг Бобур мукофоти лауреати (2004).